ÇEŞİTLEMELİ KORKU


             Beş Ses İçin Metin

     BİLGE KARASU



“Bağlaç” olmakla kalacağını sanan dosta



Bir tüy,
bir telek
          bir dal-
          gın ku-
          şun ar-
          dında
          bırakı-
          verdiği
                    havadan o-
                    luşmuş gi-
                    bi yumu-
                    şak,düşen,
                    yere doğru;
         bir tüy,
         bir te-
         lek,

bir yap-
rak
         bir güz
         dalın-
         dan
         kopmuş
         kopu-
         vermiş
                     sarartılı
         bir yap-
         rak, ye-
         re de-
         ğince
         kimse-
         nin duy-
         madığı,
                     yeri, taşı,
                     toprağı ba-
                     ğırtmamış,
                     incitmemiş
         bir tüy, bir telek,
         bir güz yaprağı

gibi düşmüş yerleşmişti içi-
me
                     içerime,
                     gönlüme,
                     etime
k    o    r    k    u
                                       BİR ÇIĞ GİBİ GELDİN ÜSTÜME

Karınca-
lar gi-
biydim,
            düş ka-
            rıncaları,
            ozan ka-
            rıncaları
            gibi

                     çıdam1ı ka-
                     rıncalar
                     gibiydim,
                     çıdamlı,
                     dümdüz
                     uzanan
            uçsuz
            bucak-
            sız

engebesiz      bir      düzlükte

                                        ÜSTÜME BİR ÇIĞ GİBİ GEL-
                                        DİN KENDİNE KATTIN BENİ
             gözü, a-
             yağı, bir
             yerlere
             takılma-
             dan
                     hiçbir şeye
                     yönelme-
                     den
             dümdüz
             uzanan
             bir top-
             rakta
                     çıdamla

              y    ü    r    ü    y    e     n
              karınca-
              lar gi-
              biydim.
              d  u  y  d  u  m   s  e  n  i,
              ö  l  d  ü  m   s  e  n  i!

                                             SENİ       SENİ       SENİ
                                               :   SENİ    :     SENİ     :
                                            gördüm - : - duydum - : - - :
                                                  yaşadım  -  -  öldüm  -  :

yürü-
mekten
başka
bir şey
bilme-
yen
             nereye,
             niye, ne-
             ye gitti-
             ğini bil-
             meyen
                        bir yere
                        gittiğini ol-
                        sun bilme-
                        yen
             ozan karıncaları
             g i b i y d i m
             çıdamla
             yürüyen

                        bu düzlük-
                        te, engebe-
                        sizlikte.

                                           SENİN YANIMDASIZLIĞIN BİR
                                           SİLİK SUSKUYDU, GÜNSÜZ KA-
                                           RANLIĞIMIN KESER AÇARDI K
                                           PISINI, SESİN, YÜZÜN, YÜRÜMEN

              Nereye
              gittiğini
              gene bil-
              meden

                        bir yere
                        gittiğini ol-
                        sun gene
                        bilmeden
çıdamı
da, yü-
rümeği
de unut-
muş
b  i  r    b  ö  c  e  ğ  i  m    ş  i  m  d  i
               çılgınca      dönenen
                                durduğu
                                yerde.

Görün-
mez en-
gebeler
örüldü
              çepeçev-
               re

çevrem-
de
k  o  r  k  u  d  a  n

                                          BİR ÇIĞ GİBİ GELDİN ÜSTÜME
                                          KENDİNE KATTIN BENİ, YUVAR-
                                          LANDIK BİR SÜRE

Zeytin
gövdele-
ri gibi-
yim
şimdi
              topra-
              ğım   is-
              ter  al,   is-
              ter   boz,
              ister   ka-
              ra,

burul-
muş er-
keklik-
ler gibi-
yim
a  c  ı    i  ç  i  n  d  e
k  ı  v  r  a  n  a  n

                        Düzlükle-
                        rinde gök-
                        yüzüne
                        uzanıp gün
                        ışığını tit-
                        reştiren,
                        dünyayı
                        düzgün
                        aralıklara
                        bölen
              kavak      duvarların-
             d  a  n    s  o  n  r  a

                                          SONRA

                         suyu ara-
                         yıp bu-
                         lan kökle-
                         riyle, dur-
                         madan bu-
                         danan kol-
                         larıyla

              su   fışkı-
              rır   gibi

                         yeniden
                         toprağa
                         dökülen
                         dallarıyla
                         yeşil yağ-
                         murunu
                         yağdıran
             söğütlerden     sonra,

                                          SONRA
                                          SONRA

yarık
              yarılı
                          yarılmış
                          tahtasıyla
kıvra-
nan
               buruk
                          burgun
               bir zey-
               tin göv-
               desi gi-
               biyim
                          kuytularda,
                          eğimlerde,
               suskun,
                          sessizlikler
                          içinde,   gü-
                          müş   yeşil
                          bir   buğu
                          altında,
                          buruk
b  i  r    g  ö  v  d  e  y  i  m    ş  i  m  d  i
               yemişi
               karar-
               mayan.

                                           SONRA SONRA SONRA
                                           YIKTIK KENDİMİZİ DE

               Kuru-
               yum
                         göğe baktı-
                         ğım yerde,
                buru-
                ğum
                         yere baktı-
                         ğım yerde
                         korkuy-
                         la besle-
                         nerek
korku-
dan!
                                           BEN  ÇIĞ  OLDUM  ŞİMDİ.  SEN,
                                                     kar'ımdaki     taş,     karnım-
                                            E T İ M D E K İ
                                                      daki,    dokumdaki
                                            K A M A

Oysa   korku   kendi   memesini
e  m  e  r  e  k      b  ü  y  ü  r;
               nasıl
               burmalı
               bu me-
               meyi?
nasıl
kurtul-
malı
               nasıl  na-
               sıl  nasıl
korku-
nun   sü-
dü   ol-
mak-
tan?
                                           SENİ          SENİ          SENİ
                                            :      SENİ       :      SENİ      :
                                           yaşadım  -  :  -  duydum - : - - :
                                                öldüm - - - - - - - - - - - - -.
                        Seni yaşa-
                        dım, seni
                        öldüm;
Uçuru-
mun di-
bine
v  a  r  a  m  a  d  ı  m     d  a  h  a
                parçalanıp,   parça-
                layıp   kurtulacağım
                yere.
Bir  tüy,
bir  telek
gibi,  bir
güz
yaprağı
gibi
k   o   p   m   a   l   ı
               kuştan,   ağaçtan,
              yeğnilikle, incele-
              rek,

bağırmadan      korkudan.

                                            ANILARIM SENİN GELECEĞİN OLU-
                                            YOR, GERÇEKLİK DUYUSUNU YİTİ-
                                            RİP, UZAK TAN UZAGA HEP SENİN SİV-
                                            RİLDİĞİN BİR PUS İÇİNDE YAŞAMAĞA
                                            BAŞLADIĞIM ŞUANDA.
                                            SEN AĞAÇTAN SEN AĞACA KOŞUYO-
                                            RUM, ARADAKİ PUSARIK BATAKLIK-
                                           TA AYRIŞIP YIVIŞAN GÜNLERİN HİÇ-
                                           LİĞİNDE.



1972 / 1973 / 1974


not 1:
Metin, Bilge Karasu'nun "Kısmet Büfesi" kitabından alınmıştır.
Metis Yayınları, 3. baskı, 1996, Sayfa: 70-78

not2:
dizgi işini, ben üstlenmiştim; zorlandım açıkcası,
atladığım bir şey varsa özür dilerim...u.a.

Barnett Newman, Covenant, 1949

ARKADAŞIM



Anita kamarada
kamarada mavi mor bebekler
menekşe rengi bulutlar
hudut anlaşmazlıkları
lisan ve geometri problemleri


çıktı dışa bakıyor
dış ekşi pastan geliyor
perçemini kaşını bıçak yalıyor
Anita yoğunlaşıyor batıyor
bıçak içe kapaklandı


kenarda manzarada
geçmişte varolmuş bir veranda
begonviller hanımelleri
kalemini kemiriyor
elinden alıyorlar



Serdar Koçak
1 haziran 2010, fenerbahçe

Barnett Newman, 1970

parşömen yarışlı nabız!


harf kesimcilerinin kuytusundaki
demekti
eskil bir okurun oval yüzü
taş tahtaya sürülmüş balı yalayan
kutsalı kalıba döken ise oğul
okumayı sökenlere kazıtmış palayı!
öldürmeyeceksin!i tutamayan halkın
ufarak kitabı okurda!
kemik kitap! yüz. dağ. yüz.


Diderot’nun reçetesini elden
ele dolaştıran
titiluslu bir krizden sonra:
“Scarron’un Komik Roman’ından
on sayfa;
Don Quijote’den dört bölüm;
Rabelais’den dikkatle seçilmiş
bir paragraf.”
standarda bağlanmış
oktavo


piktografi resimse! yarayan
resimli tarihte uyuşmuştu kantaron demek
tablet evinden ayrılan yazıcı için
tanımanız--
çivi yazısının sesiydi.
bağlı kadınlar
saatler kitabı’ndan çıkıp da
selamlardı
ölmüşleri!


solgun bir halk dediğiniz şimdi
kaç kere ölmüştür kim bilir
bir filin anısını Şiva’ya ulaştıran
yüz kitabı’ndan önceydi
tüm hırçınlık : :


                   A.Manguel’in “Okumanın Tarihi”nden esinle…


Anita Sezgener

Barnett Newman

KARE KÖK


Burası

Eski beni taşımıyor üstünde

Eğreti ve sakil.

Yatışkın ruhlar, caddelerin ıssız ıslaklığında

Sabahı bekliyor.

Sabah aynı yalanla uyanacaklar. Aynı yalanla…

Öğretmen okula,

Şef bankaya…aynı yalanla

Tornacı Hüseyin aynı yalanla siftah yapmayı bekleyecek.



Herkes şikâyetçi uygun adım matematikten. Neden karekök var?

Kökün kokusu damarlarımızda yer edinmişken

Neden

Dir onu kareye almak!

Bir bilen var demek ki…

Bize bu şehre inanmak düşer. Ezelden.

Değişeceğimizi düşünüp aynı şehre taşınacağımızdan korkarız. Evvelden.

Heybeler, plastik bidonlar, kap kap içerisi koliler dolusu…

O hep aynı kolonyadır iz bırakır ciltte yanık kokusuna karışık.



Alışık bir ritim mi var! Sayamıyorum…

1..2..5..6…3…11

Bir fısıltı - birikibeşaltıüçonbir…

Aksak desem değil. Aksa keşke.



Damarlar rahatlayacak.

Donacak birden yere değer değmez, onu da biliyorum.

Yolunu bulamayacak. Donacak. İnandıramayacak kendini.

Biliyorum. Aynı yalanla…



Çocuklar bilerek

Evet çocuklar yalanı bilir.

Aynı yalanla maytap patlatacak caddelerde

Aynı yalanla el öpüp alnına götürecek.

Öyle ki zamanla ve yoğun yalanla

Unutup ezberleyecek karekök ikiyi.



Yarkın Biçer
14 eylül 2008, Erzurum

Barnett Newman, The Promise, 1949

10.



bağırıyorum mu. bir elmanın üstüne indiriyorum tekmeyi. elma eziliyor. eğilip çekirdeklerini ayıklıyorum posadan. sembolik düzeyde ilerlemek için zihnin çelişkili olduğunu açıp bir sokakta çıplak olması gerekir. konu şimdi bir kuyu olur. ne kadar derin kazılırsa duyguların dibinde duran zihnin sembolizasyonu o kadar inandırıcı olur. klein’ın atlayışında alttaki branda negatiften silinmiştir ama derse biri konuyu hiç anlamamış demektir. anne(ler), meme(ler) ve rahim(ler)dir. çık git ve dönüp emme. anne kapının öbür yanı evlat içerisidiri diyalog da sanma, yetmez. iş evden tümden çıkmakta. üstümüzdeki kan (şimdi) sembolik, kanama içeride. kapı ardında kapı ardında kapı ve kan. oradan ormana çıkılır, kurumuş. dallardan birine bağlı bir ... ipleme ipi kes!. yok korkacak bi şey, geçer bu hıçkırık bi gün.

hayatımda hiçbir şeyi anlıyorum.


uygar asan

Barnett Newman

"taşlık", Anita Sezgener

...
"yağmur sonrası avrupa" tablosundaki
hiç birşeyi yıkayıp arındır(a)mamış yağmura işaret eden;
kayıp(lar) sonrası sağ kalmak adına
yaralarını kabuk bağlatmaya calışışın dilini kuran;
dilde önceye işaret ederek kristeva’ya yaklaşan;
nemli ve kaygan taşlarda yürümek yetmezmiş gibi
yürürken bi de taş düşürmek gibi olan;
kekeme bir dille etin seğirmesine varan;
dizginin görselliğiyle de plastik bi alan kuran…
iste bir şiir kitabı ve işte ton dışı bir eşik kitap:

TAŞLIK, ANİTA SEZGENER (2011)….


u.asan

Taşlık

Anita Sezgener

Anita Sezgener’in ikinci şiir kitabı “Taşlık” özünde bir yas çalışması. ‘Baba’yla gelen’den öncesine çekilen dil, yaslı ve karanlık ‘bölgeler’den geçerek kıvrımlanıyor.

Kaybedilen bir harf ve kısılan kelimelerle yaratılan büzüşme ile kayıpların şiddeti tekrar tekrar sahnelenip bir telafiye, en sonunda da bir şarkılamaya vardırılıyor. Ve burası ancak buzul  bir rahatlama. Yasın taşıdığı şiddetin, dile belli bir basınç uygulamadan ifade edilemeyeceğinin deneyimlenmesi “Taşlık”. Bireysel, toplumsal şiddete ve ‘kaybın gözü’ne atılmış ağıtımsı bir çığlık…

karın ortasındayım. göbek deliğim

dışarıda. fani abla geldi göğüslerini

açtı avcuyla sıktı.

fani abla geldi, ağzı tumturak bu

kez. göğüsleri yoktu.

fani abla gitti. sırtlanıyla tortop.

fani volta. Ruslar fabrikada. votka

gırla. ucuz eldivenler ve kürk

vaziyetleri.

her şey ucuz.

seril.

oooooooooooooooohhhhhhhhh!

Anita Sezgener, 1971 İstanbul doğumlu. Şiirleri, söyleşileri, yazıları çeşitli dergilerde yayımlanan şair, aynı zamanda kadınların kültür-sanat-edebiyat fanzini, “Cin Ayşe”nin de editörlüğünü yapmaktadır. İlk şiir kitabı “Pusu Bilici”, 2008’de (norgunk yayıncılık) yayımlandı.

http://www.yasakmeyve.com/?p=p_189&sName=%22TA%26%23350%3BLIK%22---AN%26%23304%3BTA-SEZGENER

yöntemsiz


lirikten kaçıp sığınacaktım
Sami Baydar’a açık mektup yazacaktım
kimseye bahsetmeyecektim içimden
kırmak için dizeleri
sayfanın ayrımına gidecektim
üç-beş arkadaş edinecektim
zorlanarak sonra
çalıların oradan sızacaktı
annemin sesi
babam kalkıp Altındağ’dan gelse
2 güne burada olurdu
kardeşlerimle
cam odada oturacaktık
burnumuzdan kan sızarak
bekleyecektik

öldü kuşlarım.


Anita Sezgener
Yaz 2010

Robert Motherwell, Tribute to the Frank O'Hara

Varis

                                                             
Bana yalnızca ölen, acı çeken insanlardan söz et, dedi. Ya da zaten ölmüş olanlardan. Yok olan, çürüyen, berbat kokular saçan şeylerden söz et, dedi. Konuşmak için ağzımı açtığımda pencereden gelen ışığı engellediğimi söyleyerek beni hemen susturdu. Ben de yatağına yakın başka bir sandalyeye geçtim. Sonra da tüm oksijenini tükettiğimden yakınmaya başladı, işi bitmiş akciğerleriyle bu tükenmiş haldeyken domuz gibi sağlam biriyle nasıl rekabet edebilirdi ki? Ben de sandalyeyi yatağın ayakucuna götürdüm. Ondan sonra sanki ona tabuttaki cesedinin başında bekliyormuşum gibi baktığımdan yakındı. İrileştiğimin, yüzümün şiştiğinin farkında mıydım? Ağzımın, açgözlü küçük bir vantuza benzediğini söyledi. Gözlerimin parlak, katı cam bilyeler gibi boş olduğunu, bütün düşüncelerimi sergilediklerini, dahası her bir düşüncemin bir öncekinden daha tiksindirici olduğunu söyledi. Düşüncelerimi okuyabildiğini bilmiyor muydum? Bunu sorarken madeni para büyüklüğünde balgam pıhtıları, bazen de kan çıkararak patlattığı havlamayla inleme arası kahkahası duyuluyordu. Dev bir denizanası kadar saydam ve iştahlıydım. Kalp atışlarım sıvı ve hamurumsuydu, çalkalanan midemin devinimleri onun gibi nazik durumda olan biri için iğrençti, ve lütfen dışarı çıkabilir miydim? Dışarı çıkmak için ayağa kalkınca pişmanlık duyarak, çıplak kemikleri andıran ince, soğuk parmaklarıyla bileğime sarıldı. Nereye gidiyorsun? Benden korkuyor musun? Beni sevmiyor musun? Beni burada bırakıp gidecek misin? Ben de pencerenin yanındaki sandalyeye yeniden oturdum, güneş batana kadar ışığı engellemeye devam ettim.


Joyce Carol Oates

Hayat Kısa Proust Uzun: Çok-kısa Öyküler Antolojisi’nden alınmıştır.
Çeviren: Fahri Öz - Mustafa Yılmazer
Düş Atelyesi, Ankara, 2000

Robert Motherwell, Altamira Elegy 4

Alp Eteklerinde Söylenen Şarkı



Göğün güçleriyle yalnız olmak,

Işık geçer, sel geçer, rüzgar geçer, ve

Zaman sonuna doğru koşar - orada olmak

Hiç korkmadan durmak

Bundan büyük mutluluk bilmem ben,

Başka bir şey istemem ben, yeter ki

Kıyıdan sökülen söğüt gibi

Zamanın dalgası zorla alıp götürmesin beni.

O zaman koynunda kıvrılır

Uyuyakalırım.



Friedrich Hölderlin, 1801
Çeviren: Esin Talu Çelikkan
Philip Sollers, Stüdyo, YK.Y., 1997, s.153’den

Robert Motherwell, Elegy Study, 1978-79

2 Nano Öykü

holivud


baba iyi huylu bir vampir. anne bir viking.
çocuğu bir kızılderili kabilesi büyütüyor.
filmin bir yerinde, çöl yaratıklarıyla yaptığı
savaştan dönen kahramanımız ormanda
yaktığı ateşin başında şunu soruyor:
"kimim ben?"

daha neler!



hiyerarşi

oleg kulik’i, endonezya’da aylığı 5 dolara gemi
sökme işine soktuk, “köpek gibi çalışıyorum”
diyor gelen kartta.
orlan da kuma gittiydi iran’da bir imama.
terini silmek için açınca yüzünü sokakta
dayak yemiş kocasından; ertelemiş şimdilik
ameliyatını.
“sırtımda çip çıktı sandım ilkin” diye yazmış
stelarc. keneymiş meğer, kırım kongo.

- hiyerarşik bir konuşma bu!
- olsun.


Uygar Asan


holiwud, malone 8, temmuz 2008’de;
hiyerarşi, malone 4, haziran 2008’de
'asgar tunç' ismiyle yayımlanmıştır.

Robert Motherwell, Sidspiration