ÇEŞİTLEMELİ KORKU


             Beş Ses İçin Metin

     BİLGE KARASU



“Bağlaç” olmakla kalacağını sanan dosta



Bir tüy,
bir telek
          bir dal-
          gın ku-
          şun ar-
          dında
          bırakı-
          verdiği
                    havadan o-
                    luşmuş gi-
                    bi yumu-
                    şak,düşen,
                    yere doğru;
         bir tüy,
         bir te-
         lek,

bir yap-
rak
         bir güz
         dalın-
         dan
         kopmuş
         kopu-
         vermiş
                     sarartılı
         bir yap-
         rak, ye-
         re de-
         ğince
         kimse-
         nin duy-
         madığı,
                     yeri, taşı,
                     toprağı ba-
                     ğırtmamış,
                     incitmemiş
         bir tüy, bir telek,
         bir güz yaprağı

gibi düşmüş yerleşmişti içi-
me
                     içerime,
                     gönlüme,
                     etime
k    o    r    k    u
                                       BİR ÇIĞ GİBİ GELDİN ÜSTÜME

Karınca-
lar gi-
biydim,
            düş ka-
            rıncaları,
            ozan ka-
            rıncaları
            gibi

                     çıdam1ı ka-
                     rıncalar
                     gibiydim,
                     çıdamlı,
                     dümdüz
                     uzanan
            uçsuz
            bucak-
            sız

engebesiz      bir      düzlükte

                                        ÜSTÜME BİR ÇIĞ GİBİ GEL-
                                        DİN KENDİNE KATTIN BENİ
             gözü, a-
             yağı, bir
             yerlere
             takılma-
             dan
                     hiçbir şeye
                     yönelme-
                     den
             dümdüz
             uzanan
             bir top-
             rakta
                     çıdamla

              y    ü    r    ü    y    e     n
              karınca-
              lar gi-
              biydim.
              d  u  y  d  u  m   s  e  n  i,
              ö  l  d  ü  m   s  e  n  i!

                                             SENİ       SENİ       SENİ
                                               :   SENİ    :     SENİ     :
                                            gördüm - : - duydum - : - - :
                                                  yaşadım  -  -  öldüm  -  :

yürü-
mekten
başka
bir şey
bilme-
yen
             nereye,
             niye, ne-
             ye gitti-
             ğini bil-
             meyen
                        bir yere
                        gittiğini ol-
                        sun bilme-
                        yen
             ozan karıncaları
             g i b i y d i m
             çıdamla
             yürüyen

                        bu düzlük-
                        te, engebe-
                        sizlikte.

                                           SENİN YANIMDASIZLIĞIN BİR
                                           SİLİK SUSKUYDU, GÜNSÜZ KA-
                                           RANLIĞIMIN KESER AÇARDI K
                                           PISINI, SESİN, YÜZÜN, YÜRÜMEN

              Nereye
              gittiğini
              gene bil-
              meden

                        bir yere
                        gittiğini ol-
                        sun gene
                        bilmeden
çıdamı
da, yü-
rümeği
de unut-
muş
b  i  r    b  ö  c  e  ğ  i  m    ş  i  m  d  i
               çılgınca      dönenen
                                durduğu
                                yerde.

Görün-
mez en-
gebeler
örüldü
              çepeçev-
               re

çevrem-
de
k  o  r  k  u  d  a  n

                                          BİR ÇIĞ GİBİ GELDİN ÜSTÜME
                                          KENDİNE KATTIN BENİ, YUVAR-
                                          LANDIK BİR SÜRE

Zeytin
gövdele-
ri gibi-
yim
şimdi
              topra-
              ğım   is-
              ter  al,   is-
              ter   boz,
              ister   ka-
              ra,

burul-
muş er-
keklik-
ler gibi-
yim
a  c  ı    i  ç  i  n  d  e
k  ı  v  r  a  n  a  n

                        Düzlükle-
                        rinde gök-
                        yüzüne
                        uzanıp gün
                        ışığını tit-
                        reştiren,
                        dünyayı
                        düzgün
                        aralıklara
                        bölen
              kavak      duvarların-
             d  a  n    s  o  n  r  a

                                          SONRA

                         suyu ara-
                         yıp bu-
                         lan kökle-
                         riyle, dur-
                         madan bu-
                         danan kol-
                         larıyla

              su   fışkı-
              rır   gibi

                         yeniden
                         toprağa
                         dökülen
                         dallarıyla
                         yeşil yağ-
                         murunu
                         yağdıran
             söğütlerden     sonra,

                                          SONRA
                                          SONRA

yarık
              yarılı
                          yarılmış
                          tahtasıyla
kıvra-
nan
               buruk
                          burgun
               bir zey-
               tin göv-
               desi gi-
               biyim
                          kuytularda,
                          eğimlerde,
               suskun,
                          sessizlikler
                          içinde,   gü-
                          müş   yeşil
                          bir   buğu
                          altında,
                          buruk
b  i  r    g  ö  v  d  e  y  i  m    ş  i  m  d  i
               yemişi
               karar-
               mayan.

                                           SONRA SONRA SONRA
                                           YIKTIK KENDİMİZİ DE

               Kuru-
               yum
                         göğe baktı-
                         ğım yerde,
                buru-
                ğum
                         yere baktı-
                         ğım yerde
                         korkuy-
                         la besle-
                         nerek
korku-
dan!
                                           BEN  ÇIĞ  OLDUM  ŞİMDİ.  SEN,
                                                     kar'ımdaki     taş,     karnım-
                                            E T İ M D E K İ
                                                      daki,    dokumdaki
                                            K A M A

Oysa   korku   kendi   memesini
e  m  e  r  e  k      b  ü  y  ü  r;
               nasıl
               burmalı
               bu me-
               meyi?
nasıl
kurtul-
malı
               nasıl  na-
               sıl  nasıl
korku-
nun   sü-
dü   ol-
mak-
tan?
                                           SENİ          SENİ          SENİ
                                            :      SENİ       :      SENİ      :
                                           yaşadım  -  :  -  duydum - : - - :
                                                öldüm - - - - - - - - - - - - -.
                        Seni yaşa-
                        dım, seni
                        öldüm;
Uçuru-
mun di-
bine
v  a  r  a  m  a  d  ı  m     d  a  h  a
                parçalanıp,   parça-
                layıp   kurtulacağım
                yere.
Bir  tüy,
bir  telek
gibi,  bir
güz
yaprağı
gibi
k   o   p   m   a   l   ı
               kuştan,   ağaçtan,
              yeğnilikle, incele-
              rek,

bağırmadan      korkudan.

                                            ANILARIM SENİN GELECEĞİN OLU-
                                            YOR, GERÇEKLİK DUYUSUNU YİTİ-
                                            RİP, UZAK TAN UZAGA HEP SENİN SİV-
                                            RİLDİĞİN BİR PUS İÇİNDE YAŞAMAĞA
                                            BAŞLADIĞIM ŞUANDA.
                                            SEN AĞAÇTAN SEN AĞACA KOŞUYO-
                                            RUM, ARADAKİ PUSARIK BATAKLIK-
                                           TA AYRIŞIP YIVIŞAN GÜNLERİN HİÇ-
                                           LİĞİNDE.



1972 / 1973 / 1974


not 1:
Metin, Bilge Karasu'nun "Kısmet Büfesi" kitabından alınmıştır.
Metis Yayınları, 3. baskı, 1996, Sayfa: 70-78

not2:
dizgi işini, ben üstlenmiştim; zorlandım açıkcası,
atladığım bir şey varsa özür dilerim...u.a.